Ίντερνετ

Σήμερα γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού βιβλίου, με αφορμή τα γενέθλια του μεγάλου Δανού παραμυθά Κρίστιαν Άντερσεν το 1805. Παράλληλα, γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα Ευαισθητοποίησης για τον Αυτισμό. Η Παναγιώτα Πλησή δασκάλα και συγγραφέας παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, ευαισθητοποιημένη σε θέματα αυτισμού, μάς παραχώρησε τη δική της συνέντευξη. Παίρνοντας αφορμή από τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής, ασχολείται αρκετά με το θέμα του αυτισμού ως συγγραφέας, αλλά και ως εισηγήτρια. Έχει συνεργαστεί με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου για μια σειρά εκπαιδευτικών βιβλίων που αφορά το φάσμα του αυτισμού.

Για τη δουλειά της έχει βραβευτεί στην Κύπρο και στην Ελλάδα, ενώ βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά.

Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος  Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και έχει εργαστεί στη δημόσια πρωτοβάθμια εκπαίδευση, στην Κύπρο και στην Ελλάδα.

Μέσα στο 2023, θα κυκλοφορήσει το τρίτο μιας σειράς βιβλίων για τον αυτισμό. Ενώ, άλλα της βιβλία είναι: Αυτισμός (Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για εφήβους. Αυτισμός (Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4 έως 12 ετών). Δεν είμαι τέρας, σου λέω κι άλλα πολλά.

Τι σε παρακίνησε να ασχοληθείς με την παιδική και εφηβική λογοτεχνία; 

Νομίζω, ότι όλα ήταν κανονισμένα από πριν. Σίγουρα έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο η δουλειά μου και η αγάπη που είχα κι έχω για τα παιδιά, αλλά κάποια πράγματα είναι προορισμένα για να γίνουν.

Πότε κατάλαβες ότι θα ασχοληθείς με τη συγγραφή;

Άργησα πολύ να το καταλάβω, αν και δεν συμφωνούν πολλοί μαζί μου. Το πρώτο μου βιβλίο το έγραψα γύρω στα τριανταπέντε μου, εντελώς τυχαία. Δηλαδή ούτε το προγραμμάτισα, ούτε το σκέφτηκα. Σκελετός, αρχή, μέση, τέλος, δεν υπήρχαν για μένα. Σαν κάποιος ή κάτι μου έβαλε όλο το βιβλίο στο κεφάλι. Ποτέ πιο πριν δεν είχα σκεφτεί ν’ ασχοληθώ με αυτό, παρότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι που όλοι λάτρευαν τα βιβλία και είχα για πατέρα μου έναν άνθρωπο του πνεύματος (δοκιμιογράφος, ποιητής, εκπαιδευτικός σύμβουλος), στον οποίο είχα και μου είχε, μεγάλη αδυναμία. Οι μόνες απόπειρες που είχα κάνει ήταν σκόρπια στιχάκια, ποιήματα και αυτοσχέδιες ιστορίες για τους μικρούς μαθητές μου.

Ποια θέματα απασχολούν τα βιβλία σου; 

Η πλειοψηφία των βιβλίων μου έχει σαν θέμα σύγχρονα και όχι μόνο, κοινωνικά ζητήματα, όπως για παράδειγμα την ανεργία, τη δημιουργία νέας οικογένειας μετά από ένα διαζύγιο, την αποδοχή κι άλλα.

Ποιο είναι αυτό το θέμα που θες να ασχοληθείς αλλά δεν τολμάς; 

Πρώτη φορά μου κάνουν αυτή την ερώτηση και χαίρομαι πολύ. Δεν νομίζω ότι υπάρχει θέμα που θέλω ν’ ασχοληθώ και δεν τολμώ. Αυτοί που δεν τολμάν στο παιδικό βιβλίο είναι η πλειοψηφία των εκδοτών και κατά συνέπεια το κοινό. Οι γονείς θέλουν να προστατεύσουν τα παιδιά τους, μη αγοράζοντας τους βιβλία με θέματα ταμπού ή σκληρά θέματα, ξεχνώντας ότι αυτά τα γνωρίζουν από άλλες πηγές. Δεν νομίζω ότι υπάρχει καλύτερη «πηγή» για ένα παιδί και έναν έφηβο για να γνωρίσει και να προβληματιστεί με τέτοιου είδους θέματα, μέσα από ένα καλογραμμένο βιβλίο.

Ποιο από τα βιβλία σου είναι περισσότερο εσύ και γιατί;

Δεν είναι ένα! Είχα την τύχη στη ζωή μου να βιώσω δύσκολες καταστάσεις, που δεν μπορούσαν να με αφήσουν αδιάφορη και να μην γράψω με έμμεσο τρόπο γι’ αυτές. Παρόλα αυτά τα βιβλία «Δεν είμαι τέρας, σου λέω!» και το «Αν η μαμά σου φοράει ένα καπέλο από σύννεφο που βρέχει», είναι σχεδόν- με τα μυθοπλαστικά τους στοιχεία- αυτοβιογραφικά.

Ποιο βιβλίο σου σε δυσκόλεψε περισσότερο και γιατί; 

Το «Δεν είμαι τέρας, σου λέω!» Πρέπει να μου πήρε ένα χρόνο και, να το τελειώσω. Μια φορά μάλιστα σταμάτησα το γράψιμο του για ένα πολύ μικρό διάστημα και είπα «δεν μπορώ να το κάνω αυτό».

Τι λείπει από την παιδική και εφηβική λογοτεχνία στην Ελλάδα;

Σε λίγο, θα λέμε οι αναγνώστες, αλλά δεν είμαι τόσο απαισιόδοξη! Δυστυχώς ακόμα υπάρχει συντηρητισμός από την πλευρά των Ελλήνων συγγραφέων, αλλά και τον εκδοτών, όπως προανέφερα. Υπάρχει επίσης και αρκετός διδακτισμός, οι περισσότεροι συγγραφείς βλέπετε, είναι συνάδελφοι, και λείπει η τόλμη. Θεωρώ όπως και με τα περισσότερα πράγματα που γίνονται στις «ανεπτυγμένες» χώρες, έτσι και με την παιδική/εφηβική λογοτεχνία, είμαστε πίσω αρκετά χρόνια.

Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή σου, σε σχέση με την ιδιότητά σου ως συγγραφέας παιδικής και εφηβικής λογοτεχνίας, που θυμάσαι ακόμα;   

Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να θυμηθώ ένα συγκεκριμένο γεγονός, αλλά οι περισσότερες συναντήσεις μου με τα παιδιά, είναι μια έκπληξη για μένα! Ενώ μπορεί να έχεις παρουσιάσει ένα βιβλίο χίλιες φορές, πάντα θα υπάρξει ένα παιδί που κάτι θα έχει παρατηρήσει, ή καταλάβει διαφορετικά απ’ όλα τα παιδιά που έχεις προηγούμενα συναντήσει με αφορμή το συγκεκριμένο βιβλίο. Είναι πολύ γοητευτικό αυτό!

Τι θα ήθελες να μείνει από τη σημερινή μέρα;

Έχω την εντύπωση πώς ότι και ν’ απαντήσω, θα είναι λάθος. Ίσως γιατί δεν είμαι υπέρ των Παγκοσμίων Ημερών! Το βιβλίο, δεν περιμένει αυτή την ημέρα για να διαβαστεί και ούτε εμείς περιμένουμε αυτή την ημέρα για να το διαβάσουμε!

Σας ευχαριστώ!

 

Πηγή: citystatus.gr

Παναγιώτα Πλησή: «Τα παιδικά βιβλία σήμερα χαρακτηρίζονται από πλουραλισμό»

Είναι καίρια στο «Κλέφτης ονείρων», καταλυτική στο «Δεν είμαι τέρας σου λέω», εύστοχη στο «Μα, μπαμπά, είναι χάλια!», συγκλονιστική στο «Αυτισμός: Οι άγραφοι κανόνες συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών», η αφοπλιστική Παναγιώτα Πλησή, δείχνει ευπλαστότητα, ακρίβεια και συγγραφική άνεση σε κάθε βιβλίο που γράφει και μάς έχει προσφέρει μέχρι σήμερα έξοχα συγγραφικά «διαμάντια».

Πρόκειται για μια συγγραφέα με κοινωνική και πνευματική ευαισθησία, αποτελεί υπόδειγμα μαχόμενης μητέρας και γυναίκας, είναι αγαπητή γι’ αυτά που πρεσβεύει και γι’ αυτά που αγωνίζεται.

Υποστηρίζει ότι κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε να στηριζόμαστε αποκλειστικά, στους ανθρώπους που έχουν την καλή πρόθεση να προωθήσουν τη φιλαναγνωσία, διότι είναι μονάδες και συμπληρώνει ότι ούτε ένα σχολείο από μόνο του μπορεί να παίζει για πάντα αυτό το ρόλο, αν δεν έχει τη στήριξη του κράτους και της κοινωνίας ούτε μπορεί κάποιος να πει, αφού δεν υπάρχει αυτή, ας υπάρχουν τουλάχιστον οι δάσκαλοι που αγαπάνε τα βιβλία και καλλιεργούν τη φιλαναγνωσία.

Πιστεύει ότι τα παιδικά βιβλία δεν είναι απαραίτητο, να έχουν κάτι να διδάξουν στα παιδιά και ότι αυτό είναι πλέον ξεπερασμένο, ειδικά όταν έχει μόνο αυτό το σκοπό. Από τη συναναστροφή της με τα παιδιά έχει κερδίσει αμέτρητη αγάπη, ζωντάνια, αισιοδοξία και ξεγνοιασιά. Ονειρεύεται έναν καλύτερο κόσμο γι’ αυτά και με αφορμή την Παγκόσμια Ήμερα παιδικού βιβλίου, που γιορτάζουμε σήμερα, τους περνά το μήνυμα: «Δώστε στον ελεύθερο χρόνο σας, λίγο χρόνο και στο βιβλίο»!

Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ

«Δεν είμαι τέρας, σου λέω» είναι ο τίτλος του πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου σας, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Κέδρος». Στο συγκεκριμένο βιβλίο επιλέξατε να θίξετε ένα δύσκολο θέμα, αυτό του συνδρόμου Άσπεργκερ, που παρουσιάζεται σε κάποια παιδιά. Πώς το αποφασίσατε και γιατί;
Ήταν μία δύσκολη απόφαση για μένα, αλλά πίστευα και πιστεύω ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Είχε ήδη αρχήσει η ασχολία μου με τη συγγραφή παιδικών βιβλίων, όταν έφτασε η διάγνωση στα χέρια μου. Ο γιός μου διαγνώστηκε σε ηλικία 8+ με διάχυτη αναπτυξιακή διαταραχή. Με άλλα λόγια, αυτισμό. Και με αυτό που συνηθίζαμε να λέμε, σύνδρομο Άσπεργκερ. Αν προσθέσει κανείς και την εμπειρία μου ως παιδαγωγού (δασκάλα), ο δρόμος μου για τη συγγραφή αυτού του βιβλίου, ήταν μονόδρομος. Ποιος θα μπορούσε να μιλήσει, καλύτερα για τον αυτισμό; (Άσπεργκερ). Ήταν καθήκον μου να γράψω γι’ αυτό. Η ζωή με είχε επιλέξει. Απλά, εγώ χρειάστηκα λίγο σπρώξιμο!

Το «Δεν είμαι τέρας, σου λέω» είναι ένα από τα οκτώ βιβλία σας που απευθύνεται σε παιδιά. Τι ήταν αυτό που σας οδήγησε να στραφείτε συγγραφικά στον κόσμο των παιδιών και τι είναι αυτό που σας συγκινεί στον κόσμο τους, κυρία Πλησή;
Νομίζω ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξαν: πρώτον ότι στο σπίτι μας μιλούσαμε κυρίως για παιδιά –είμαι η τρίτη γενιά εκπαιδευτικών– και δεύτερον ότι ασχολήθηκα κι εγώ με το επάγγελμα της δασκάλας. Δεν υπάρχει κάτι που να έχει σχέση με τα παιδιά και να μην τραβά την προσοχή μου. Με συγκινούν πολλά πράγματα σε αυτά. Μία αφελής ερώτηση, ένα γέλιο πονηριάς, ένα απορημένο βλέμμα, το πώς μπορεί να συμπαρασταθούν στον άλλο. Πολλά…

Με ποιο κριτήριο επιλέγετε κάθε φορά το θέμα με το οποίο θα ασχοληθείτε στα βιβλία σας;
Τα περισσότερα βιβλία μου έχουν να κάνουν με προσωπικά βιώματα ή καταστάσεις πολύ οικίες σε μένα. Μάλλον τα θέματα με διαλέγουν, και όχι εγώ αυτά!

Ο κάθε ήρωας των βιβλίων σας «προδίδει» μικρά μυστικά του εαυτού σας και του χαρακτήρα σας;
Μπορεί να μην έχουν στοιχεία μου όλοι οι ήρωες μιας ιστορίας μου, αλλά σίγουρα κάποιος από αυτούς έχει. Για παράδειγμα, στο βιβλίο «Δεν είμαι τέρας, σου λέω!», η γειτόνισσα του ήρωα –που είναι βασικό πρόσωπο στην ιστορία– πέρα του ότι έχει το ίδιο όνομα με εμένα (Παναγιώτα) της αρέσει να γράφει, είναι γενικά καλλιτεχνική φύση, αγαπάει τα παιδιά, τα πάρτι, και έχει μεγάληηηη υπομονή!

Πιστεύετε ότι όλα τα παιδικά βιβλία πρέπει να έχουν κάτι να διδάξουν στα παιδιά;
Όχι, κυρία Δούλη. Αυτό δεν είναι απαραίτητο, εκτός του ότι πλέον είναι και ξεπερασμένο, ειδικά όταν έχει μόνο αυτό τον σκοπό.

Τι έχετε κερδίσει μέχρι τώρα από τη συναναστροφή σας με τα παιδιά;
Αμέτρητα πλούτη! Αγάπη, φιλία, ζωντάνια, αισιοδοξία, ξεγνοιασιά, αγκαλιές, φιλιά, γέλια, χορούς και πανηγύρια, τούμπες, παιχνίδια, ανέκδοτα, πολλά «γεια σου, κυρία Παναγιώτα!» ή «θέλω και εγώ να γίνω συγγραφέας» και άλλα και άλλα…

Τα σημερινά παιδικά βιβλία είναι πιο τρυφερά σε σχέση με το παρελθόν;
Δεν θα έλεγα ότι είναι πιο τρυφερά. Είναι σίγουρα πιο καλαίσθητα, αλλά αν χρειαστεί γίνονται και πιο τολμηρά. Νομίζω ότι τα παιδικά βιβλία πλέον χαρακτηρίζονται από έναν πλουραλισμό. Οι επιλογές πλέον είναι πάρα πολλές.

Αν η σημερινή ελληνική πραγματικότητα ήταν παραμύθι, τι τίτλο θα είχε και πώς θα εξελισσόταν, κυρία Πλησή;
Ένα τέλος, μία αρχή. Νομίζω πώς ο τίτλος προδίδει την εξέλιξη!

Ένα παιδί σήμερα διαθέτει πολύ λίγο χρόνο κι αυτόν τον μοιράζει στις εξωσχολικές δραστηριότητες, στα μαθήματα, στην πάντα ανοιχτή τηλεόραση και στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Πώς θα το πείθατε ότι αξίζει να διαβάζει και βιβλία;
Μαγικά δεν μπορώ να κάνω! Για να διαβάζει ένα παιδί, πρέπει να υπάρχει μία από κοινού συντονισμένη προσπάθεια (οικογένεια, σχολείο, κοινωνία, θεσμοί του κράτους). Ή διαφορετικά, μία ριζική αλλαγή στη νοοτροπία μας. Όσο δεν υπάρχει αυτή, δεν νομίζω ότι εγώ ή κάποιος άλλος συγγραφέας μπορούμε να «πείσουμε» ένα παιδί να διαβάζει.

Ποιος θεωρείτε πως πρέπει να είναι ο ρόλος του σχολείου και ποιος του δασκάλου στη διάδοση της φιλαναγνωσίας;
Είναι αυτό που προανέφερα. Πρέπει καποια στιγμή να σταματήσουμε να στηριζόμαστε αποκλειστικά στους ανθρώπους που έχουν την καλή πρόθεση να προωθήσουν τη φιλαναγνωσία. Είναι μονάδες. Ούτε ένα σχολείο από μόνο του μπορεί να παίζει για πάντα αυτό τον ρόλο, αν δεν έχει τη στήριξη του κράτους και της κοινωνίας. Μπορεί κάποιος να πει, αφού δεν υπάρχει αυτή, ας υπάρχουν τουλάχιστον οι δάσκαλοι που αγαπούν τα βιβλία και καλλιεργούν τη φιλαναγνωσία. Επειδή αυτό το έχω ζήσει, γνωρίζω πολύ καλά ότι δεν φτάνει. Το βιβλίο είναι ένα σημαντικό αγαθό και ως κάτι τέτοιο θα έπρεπε να υπολογίζεται.

Σήμερα, 2 Απριλίου, όπως κάθε χρόνο, γιορτάζουμε την Παγκόσμια ημέρα παιδικού βιβλίου. Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να διαδώσετε στους μικρούς σας αναγνώστες, κυρία Πλησή;
Δώστε από τον ελεύθερο χρόνο σας λίγο χρόνο και στο βιβλίο!

ΤΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΗΣ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΣ

Η Παναγιώτα Πλησή γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε τα πρώτα της χρόνια στην Κύπρο.

Είναι κόρη του Κύπριου ποιητή, δοκιμιογράφου και εκπαιδευτικού Κυριάκου Πλησή.

Είναι απόφοιτος του Παιδαγωγικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και έχει κάνει σπουδές εκπαιδευτικού δράματος, αυτοσχεδιασμού και θεατρικής γραφής. Εργάστηκε ως δασκάλα σε δημόσια σχολεία της Κύπρου και της Ελλάδας.

Ασχολείται κυρίως με την παιδική λογοτεχνία. Μέχρι τώρα έχουν κυκλοφορήσει οκτώ βιβλία της, εκ των οποίων τα τρία έχουν βραβευτεί.

Έχει κάνει παρουσιάσεις των βιβλίων της, σε βιβλιοπωλεία και άλλους χώρους, καθώς και σε σχολεία στην Ελλάδα και στην Κύπρο.

Στα σχολεία, πέραν των παρουσιάσεων των δικών της βιβλίων, δουλεύει και πάνω στο θέμα της φιλαναγνωσίας. Οι δραστηριότητες και οι παρουσιάσεις έχουν βιωματικό χαρακτήρα.

Έχει λάβει μέρος σε επιμορφώσεις δασκάλων και φοιτητών ως εισηγήτρια για τον αυτισμό (σύνδρομο Άσπεργκερ), το διαζύγιο και τις μορφές οικογένειας, με θεωρητική και βιωματική προσέγγιση.

Έχει τιμηθεί τρεις φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου και με Έπαινο από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου.

Δύο από τα βιβλία της έχουν μεταφραστεί στα ιταλικά.

Τα βιβλία της είναι:
• Κλέφτης ονείρων (Κέδρος, 2004 – Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου)
• Η τεμπελοπόλη Πόλη-Πόλη (Κέδρος, 2006)
• Δεν είμαι τέρας, σου λέω! (Κέδρος, 2011 – Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας της Κυπριακής Λογοτεχνίας, Έπαινος Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου). Εκπαιδευτικό υλικό για το βιβλίο στην ιστοσελίδα του Κέδρου (www.kedros.gr) και στο ιστολόγιο http://deneimaiterassouleo.blogspot.gr Κυκλοφορεί και στα ιταλικά από τις εκδόσεις Anicia, με τίτλο Non sono un mostro, ti dico!
• Μα, μπαμπά, είναι χάλια! (Κέδρος, 2014)
• Τι κρατάει η μαμά; (Ψυχογιός, 2016)
• Αυτισμός: Οι άγραφοι κανόνες συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών (με την Ελένη Λούβρου – Πατάκης, 2017)
• Ο μπαμπάς που αγαπάει η μαμά μου (Ψυχογιός, 2017)
• Αν η μαμά σου φοράει ένα καπέλο από σύννεφο που βρέχει (Κέδρος, 2019)

Το βιβλίο της «Δεν είμαι τέρας, σου λέω!», έγινε θεατρική παράσταση.

*Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΤΑ ΜΕΤΕΩΡΑ στις 2 Απριλίου 2021.

 

Πηγή: tameteora.gr

«Ο μπαμπάς μου δεν είναι ένας σκέτος μπαμπάς. Ούτε ένας σούπερ μπαμπάς. Είναι ένας ήρωας! Ένας σούπερ μπαμάς! Όχι σούπερμαν! Ο σούπερμαν είναι άλλο πράγμα…» Έτσι περιγράφει τον μπαμπά του ο γιος του και αφηγητής της ιστορίας αυτής.

Ο ήρωας του τελευταίου βιβλίου μου, που κυκλοφόρησε σχεδόν μαζί με την απαγόρευση της κυκλοφορίας, τον Μάρτιο, από τις Εκδόσεις Ψυχογιός, είναι ένας μπαμπάς που είναι και μαμά. Από τον συνδυασμό αυτών των δυο λέξεων φτιάχτηκε και ο τίτλος.

Ένας γνωστός μου είχε αναλάβει τον ρόλο αυτό, όχι για τον λόγο που παρουσιάζεται στο βιβλίο, και παρακολουθώντας τα παιδιά του να μεγαλώνουν συνειδητοποίησα πως ένας μονογονιός-άντρας μπορεί να αναλάβει το μεγάλωμα των παιδιών του, όπως και μία γυναίκα. Πίστευα εξαρχής σε κάτι τέτοιο, αλλά όταν το βλέπεις να γίνεται στην πράξη δεν έχεις πλέον την παραμικρή αμφιβολία.

Ο ήρωας της ιστορίας αντιμετωπίζει τον νέο ρόλο που εξ ανάγκης τού δόθηκε, με αισιοδοξία και χιούμορ. Ίσως και αυτό να είναι τελικά το πιο αποτελεσματικό όπλο που μπορούμε να έχουμε στα χέρια μας, για την αντιμετώπιση πολύ δύσκολων καταστάσεων.

Μια μονογονεϊκή οικογένεια δεν είναι πάντα απόρροια ενός διαζυγίου. Που διαζύγιο, στην περίπτωση που υπάρχουν παιδιά, σημαίνει αυτόματα τον πρωταρχικό ρόλο στην ανατροφή τους από τη μητέρα. Σε αυτό το βιβλίο, όπως και στα περισσότερα βιβλία μου που καταπιάνονται με σύγχρονα κοινωνικά θέματα, προσπαθώ να παρουσιάσω και το μη δεδομένο.

Ο ήρωας της ιστορίας αντιμετωπίζει τον νέο ρόλο που εξ ανάγκης τού δόθηκε, με αισιοδοξία και χιούμορ.

Στην περίπτωση του βιβλίου αυτού, ένας πατέρας αναλαμβάνει τον διπλό αυτό ρόλο μετά τον θάνατο της συζύγου του και μητέρας των παιδιών. Ο ήρωας του βιβλίου σε αυτή τη φάση (η απώλεια έχει συμβεί κάποια χρόνια πριν) έχει έναν βασικό σκοπό: να μεγαλώσει τα παιδιά τους δίνοντας τον καλύτερό του εαυτό και καλύπτοντας, όσο είναι εφικτό αυτό, την απουσία της μητέρας.

«Μπαμπά, μήπως θέλεις να είσαι μόνο μπαμπάς;» «Είμαι αυτό που είμαι. Αν χρειαστεί να είμαι κάτι άλλο, θα είμαι κάτι άλλο».

Αυτός ο μπαμπάς είναι αξιαγάπητος. Οι δυσκολίες και οι στενοχώριες, που πάντα υπάρχουν, δεν αποκαλύπτονται. Οι μικροί αναγνώστες καλούνται να τις ανακαλύψουν πίσω από το καυστικό του χιούμορ. Συχνά, γελάει με τον ίδιο του τον εαυτό. Με τα κατορθώματα, αλλά και με τις αποτυχίες του. «Πο-πο, σήμερα η κουζίνα θα γίνει χάλια», σχολιάζει την ώρα που ετοιμάζει τη νέα του σπεσιαλιτέ, τις «πένες αλά μπαμάς». Ή όταν αφήνει, κάθε φορά που έχει σιδέρωμα, τα πουκάμισα τελευταία, μέχρι που μαζεύονται πολλά. «Πο-πο! Πόσα πουκάμισα μαζεύτηκαν. Ποιος θα τα σιδερώσει;» Παύση. «Εγώ!» Γελάει και συνεχίζει: «Δεν έπρεπε, Πέτρο, να αφήσεις τόσο πολλά πουκάμισα ασιδέρωτα!»

Τα δυο παιδιά του –ο Δημήτρης, οκτώ, και η αδελφή του, δώδεκα– δεν είναι αμέτοχα σε αυτά που συμβαίνουν. Το καθένα αντιδρά και προβληματίζεται με διαφορετικό τρόπο. Μεταξύ των παιδιών θα υπάρξει σύμπνοια και αλληλοβοήθεια, αλλά και κριτική και αντιπαράθεση, στοιχεία που υπάρχουν στις σχέσεις των αδελφών.

Η οικογένεια του «μπαμά» λειτουργεί όπως και οι περισσότερες οικογένειες, παραδοσιακές ή μη. Και για να μην αφήσουμε και εντελώς απέξω την παράδοση, έχουμε τη φιλική συμμετοχή της γιαγιάς, που παραδέχεται πως ο μουσακάς του μπαμπά είναι καλύτερος από τον δικό της!

 

Ο μπαμάς μου
Παναγιώτα Πλησή
Εικονογράφηση: Σάντρα Ελευθερίου
Ψυχογιός
σ. 56
ISBN: 978-618-01-2870-3
Τιμή: 7,70€

Πηγή: diastixo.gr

1.Δασκάλα και συγγραφέας. Πώς συνδυάζονται αυτά τα δύο;

Δύσκολα συνδυάζονται. Ή μάλλον συνδυάζονται, αλλά δύσκολα μπορείς να ανταπεξέλθεις σε μεγάλο βαθμό και στα δύο. Η αλήθεια είναι πως έχω αφήσει το επάγγελμα της δασκάλας εδώ και πέντε χρόνια και ο βασικότερος λόγος ήταν αυτός. Όσο βοηθούσε το ένα το άλλο, άλλο τόσο το εμπόδιζε. Ήταν για μένα και θέμα ευσυνειδησίας. Είχα αρχίσει να δίνω περισσότερη σημασία στα των βιβλίων, με αποτέλεσμα να μην είναι για μένα η δουλειά μου το ίδιο σημαντική όσο τα προηγούμενα χρόνια. Μέχρι να φύγω από την υπηρεσία, είχαν κυκλοφορήσει τρία βιβλία μου και ένα τέταρτο βρισκόταν στον εκδότη για διορθώσεις με σκοπό την κυκλοφορία.

2.Μέχρι στιγμής έχεις γράψει μόνο παιδικά βιβλία. Δε δημιουργήθηκε ποτέ η ανάγκη να γράψεις βιβλία αποκλειστικά για μεγάλους;

Η ανάγκη να γράψω για μεγάλους υπήρξε από την πρώτη στιγμή και συνεχίζει να υπάρχει. Έχω κάνει κάποιες δουλειές, αλλά τις έχω κρατήσει για μένα. Θεωρώ πως όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή, θα κάνω το επόμενο βήμα.

3.Διαβάζοντας κανείς τα βιβλία σου θεωρεί ότι ίσως ο συγγραφέας είναι ένα παιδί. Από πού πηγάζει όλη αυτή η παιδικότητα;

Με αυτή την ερώτηση μου θυμίσατε τι λένε φίλοι μου όταν διαβάζουν βιβλία μου. “Σαν να ακούω την Παναγιώτα στ’ αυτιά μου”. Τα βιβλία μου είναι “πολύ” Παναγιώτα. Και η Παναγιώτα είναι ακόμα παιδί, όταν χρειάζεται! Νομίζω πως είναι στον χαρακτήρα μου η παιδικότητα. Σίγουρα η ενασχόληση μου τόσα χρόνια με τα παιδιά, είτε ως δασκάλα, είτε ως συγγραφέας, έχει παίξει ένα μεγάλο ρόλο.

4.Έχεις γράψει 8 βιβλία. Ποιο από αυτά είναι το αγαπημένο σου;

Έχω γράψει οκτώ βιβλία για παιδιά (παιδική λογοτεχνία), και ακόμα δύο με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου, εκπαιδευτικού περιεχομένου, για τον αυτισμό για παιδιά, εφήβους και ενήλικες.

Από τα παιδικά μου, εάν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιο, μάλλον θα ήταν το “Μα, μπαμπά, είναι χάλια!” Το θεωρώ το πιο ολοκληρωμένο συγγραφικά, βιβλίο μου. Από κει και πέρα για μένα όλες οι δουλειές μου είναι δημιουργήματά μου και εκφράζουν πρώτα δικές μου εσωτερικές ανάγκες. Όλα λοιπόν είναι αγαπημένα μου, γιατί όλα έχουν πηγάσει από τον εσωτερικό μου κόσμο.

5.Υπάρχει κάποια ηρωίδα στα βιβλία σου, που θα μπορούσε να είσαι εσύ;

Πιστεύω πως σε όλα τα βιβλία μου υπάρχει η Παναγιώτα! Ή τουλάχιστον στοιχεία της. Ακόμα και στα εκπαιδευτικά, εξαιτίας προσωπικών εμπειριών. Πάντως η συνονόματη μου Παναγιώτα στο “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!” είναι πολύ κοντά στη δική μου προσωπικότητα. Είναι ποιήτρια, έχει λίγη τρέλα, που μάλλον πηγάζει από την καλλιτεχνική της φύση, οργανώνει παιδικά πάρτι, άρα έχει άμεση σχέση και αγάπη για τα παιδιά, ζει μόνη της, θέλει να βοηθάει και να δίνει χαρά στους άλλους.

6.Τα 2 πρώτα σου βιβλία «Ο κλέφτης ονείρων» και «Η τεμπελοπόλη πόλη-πόλη» θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω ως «φανταστικές παραμυθένιες ιστορίες». Από εκεί και πέρα η θεματολογία αλλάζει και αφορά καθημερινούς προβληματισμούς ανάμεσα σε γονείς και παιδιά. Τι ήταν αυτό που σε οδήγησε σε αυτή την αλλαγή;

Ήταν αναπόφευκτο για μένα να ασχοληθώ με τα κοινωνικά θέματα που απασχολούν τους μεγάλους και επηρεάζουν σε μεγάλο βαθμό και τα παιδιά. Ο πρώτος λόγος ήταν ότι είχα προσωπικά βιώματα, που αφορούσαν τα κύρια θέματα με τα οποία καταπιάνομαι: το διαζύγιο, μονογονεϊκές οικογένειες και τον αυτισμό (άσπεργκερ).

Ο δεύτερος λόγος είναι πως δεν μπορώ να μένω αμέτοχη σε αυτά που συμβαίνουν γύρω μου, για παράδειγμα την ανεργία, τη δημιουργία μίας νέας οικογένειας μετά από ένα διαζύγιο, την απώλεια.

Θεωρώ πολύ σημαντικό τα παιδιά, να έρχονται σε επαφή με τα κοινωνικά θέματα, μέσα από τη λογοτεχνία. Για μένα είναι ίσως ο πιο αναίμακτος τρόπος για να το πετύχω αυτό, γιατί συνηθίζω να χρησιμοποιώ το μεγάλο μου-πιστεύω- όπλο, που είναι το χιούμορ. Άλλωστε είναι και ένα από τα πιστεύω μου. Το χιούμορ και η θετική διάθεση μας βοηθάνε να συμβιώσουμε-όσο γίνεται καλύτερα- με τα προβλήματα μας, όσο μεγάλα και αν είναι αυτά.

Πηγή: kava-texnis.gr

Για ποιο λόγο γράφετε; Είναι η γραφή ένα ασίγαστο πάθος;

Η γραφή για μένα ήρθε εντελώς ξαφνικά στη ζωή μου μετά τα τριάντα. Μέχρι τότε δεν υπήρξε καμία οργανωμένη προσπάθεια για ένα ολοκληρωμένο έργο, παρά μόνο μικρά δείγματα, κυρίως ποιημάτων και στίχων. Νομίζω πως η γραφή προέκυψε από την εσωτερική ανάγκη μου να μιλήσω για όλα αυτά που συνέβησαν ή συμβαίνουν στη ζωή μου. Επιπλέον και για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου και μου τραβάνε την προσοχή.
Δεν είμαι εθισμένη στο γράψιμο. Αυτό θα συνέβαινε πιστεύω, εάν οι συνθήκες της ζωής μου, ήταν διαφορετικές. Με τα τωρινά δεδομένα, νομίζω πως μπορώ και χωρίς το γράψιμο για κάποιο διάστημα. Μου αρέσει να γράφω, όταν έχω αρκετό χρόνο μπροστά μου, αλλά μου αρέσουν και ένα σωρό άλλα πράγματα, όπως οι κουβέντες και οι βόλτες με τις φίλες μου.

Τι είδους βιβλία γράφετε;

Προς το παρόν ασχολούμαι κυρίως με την παιδική λογοτεχνία. Τα θέματα των περισσότερων βιβλίων μου, είναι τα κοινωνικά ζητήματα που απασχολούν την εποχή μας, μέσα από τα μάτια των παιδιών.
Επίσης ασχολούμαι και με τη συγγραφή εκπαιδευτικών βιβλίων μαζί με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου με θέμα τον αυτισμό.

Από πού εμπνέεστε;

Η βασικότερη έμπνευση των βιβλίων μου είναι η ίδια μου η ζωή που μου έχει δώσει την ευκαιρία να ζήσω πολλές καταστάσεις. Από κει και πέρα, έμπνευση μπορεί να αποτελέσει οτιδήποτε μου τραβήξει την προσοχή, όπως μια μεγάλη κυρία που είδα πέρσι κοντά στο Σύνταγμα και έγινε η ηρωίδα ενός βιβλίου που έγραψα πρόσφατα.

Πρέπει να διαβάζει ο συγγραφέας;

Είναι πολύ σημαντικό για έναν συγγραφέα να διαβάζει. Είναι το αυτονόητο. Προσωπικά διαβάζω, όσο μου επιτρέπει ο χρόνος.

Η γραφή προέκυψε από την εσωτερική ανάγκη μου να μιλήσω για όλα αυτά που συνέβησαν ή συμβαίνουν στη ζωή μου.

Ποιο είναι το τελευταίο έργο τους , τι περιέχει και ποιες είναι οι δυσκολίες που αντιμετώπισαν για να το γράψουν και να το εκδόσουν

Θα σας πω για το προτελευταίο βιβλίο μου, γιατί έχει ενδιαφέρον η πορεία του από τη γραφή έως την έκδοση. Το 2010 έγραψα ένα βιβλίο που είχε τίτλο «Γιατί κλαίει κάθε βράδυ η μαμά μου». Το βιβλίο αυτό γράφτηκε από την ανάγκη που είχα εκείνη τη συγκεκριμένη περίοδο να μιλήσω για τα πράγματα που με δυσκολεύαν εκείνη την εποχή. Ήταν ένα βιβλίο σε μορφή ημερολογίου, που είχε ατέλειες. Το πήγα στην υπεύθυνη του παιδικού βιβλίου στις εκδόσεις που ήδη είχα κάνει κι άλλες δουλειές και πήρα αρνητική απάντηση.Το βιβλίο έμεινε στο αρχείο και δεν το άγγιξα μέχρι το 2018. Τότε το θύμηθηκα και το έδωσα πάλι σαν πρόταση, στις ίδιες εκδόσεις, με τη γνώση των αδυναμίων που είχε, θέλοντας να πάρω μία πρώτη έγκριση για να κάνω διορθώσεις, μιας και πίστευα πως σαν πρώτο υλικό ήταν μια καλή δουλειά. Πήρα λοιπόν την έγκριση και έκανα τις απαραίτητες διορθώσεις. Το βιβλίο κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 2019 από τις εκδόσεις Κέδρος, με τον τίτλο «Αν η μαμά σου φοράει ένα καπέλο από σύννεφο που βρέχει».

Ποιες άλλες δραστηριότητες έχετε πέρα από τη γραφή;

Τα τελευταία χρόνια αφιερώνω αρκετό χρόνο στη γραφή και τα συνακόλουθα της. Δυστυχώς, μπαίνουμε οι περισσότεροι συγγραφείς από εμάς, σε ένα κανάλι με μόνο σκοπό την προώθηση της δουλειάς μας. Ανήκω και εγώ σε αυτούς. Έτσι ο χρόνος συρρικνώνεται και αφιερώνω πλέον περισσότερο χρόνο στο να προμοτάρω τη δουλειά μου, παρά να γράφω. Στο χρόνο που απομένει, μου αρέσει να διαβάζω, και να πηγαίνω εκδρομές.

Η ΠΑΝΑΓΙΩΤΑ ΠΛΗΣΗ ΓΡΑΦΕΙ ΓΙΑ ΟΛΑ ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΛΛΑΞΟΥΝ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

 Ή πιο σωστά γράφει για να τα βοηθήσει να αλλάξουν τον κόσμο

 

Ποια είναι η ιστορία σου; Γεννήθηκες, μεγάλωσες, σπουδές και λοιπά.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, τα έζησα στην κατεχόμενη από τους Τούρκους, Αμμόχωστο. Η κατοχή του νησιού, ανάγκασε την οικογένεια μου να έρθει στην Αθήνα, τόπο διαμονής τωνγονέων της μητέρας μου. Τα παιδικά, εφηβικά και φοιτητικά μου χρόνια τα έζησα στου Ζωγράφου. Σπούδασα δασκάλα, ακολουθώντας μία οικογενειακή παράδοση, αυτή του επαγγέλματος του εκπαιδευτικού, αλλά και γιατί μου άρεσε πολύ πριν ακόμα αρχίσω να σπουδάζω, να ασχολούμαι με τα παιδιά. Έζησα για αρκετά χρόνια στην Κύπρο, όπου εργάστηκα ως δασκάλα, επάγγελμα που συνέχισα και όταν επέστρεψα στην Ελλάδα. Παράλληλα παρακολούθησα μαθήματα θεάτρου,θεατρικής γραφής και εκπαιδευτικού δράματος.

 

Πώς έφτασες στη συγγραφή βιβλίων;

Μεγάλωσα σε ένα σπίτι, που το βιβλίο υπήρχε σε κάθε γωνιά του και όχι μόνο στη βιβλιοθήκη. Δεν υπήρξα ποτέ βιβλιοφάγος σε αντίθεση με άλλα μέλη της οικογένειας μου. Ούτε ως παιδί, ούτε ως ενήλικας. Ούτε και είχα σκεφτεί ποτέ πως έχω την ικανότητα να γράφω, παρότι υπήρχαν κάποια δείγματα γραφής. Νομίζω ότι έπαιξε μεγάλο ρόλο, χωρίς να το καταλαβαίνω, η φιγούρα του πατέρα μου, συγγραφέα Κυριάκου Πλησή, που έγραφε στο σπίτι και έψαχνε να βρει τρόπους να απομονωθεί. Λίγο αυτό, λίγο το ταλέντο μα πιο πολύ οι καταστάσεις που έχω ζήσει στη ζωή μου μέχρι τώρα, νομίζω πως με οδήγησαν τελικά, σε αυτό που ήμουν προορισμένη να κάνω. Η πρώτη μου ολοκληρωμένη δουλειά δημιουργήθηκε με έναν τρόπο μαγικό και είναι μια ιστορία που πάντα διηγούμαι στα παιδιά και αυτά πάντα εντυπωσιάζονται.

 

Πες μου για το πρώτο σου βιβλίο και την ιστορία γύρω από αυτό.

Η ιστορία έχει ως εξής: Αρκετά μεγάλη, μητέρα πλέον,κάνουμε μια οικογενειακή μονοήμερηεκδρομή στην Εύβοια μία μέρα του Αυγούστου του 2002. Καλοκαίρι, ζέστη, ήλιος, θάλασσα. Στην επιστροφή τα μάτια βαραίνουν. Βρίσκομαι στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου και με το ζόρι κρατιέμαι ξύπνια. Ανοιχτά μάτια, κλειστά μάτια. Σε αυτή την κατάσταση λοιπόν, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, μπαίνει από το ανοιχτό παράθυρο,  σβββββν και καρφώνεται στο κεφάλι μου μια….. ιδέα! (Σε αυτό το σημείο, όταν το διηγούμαι στα παιδιά, ακούω όλες τις εναλλακτικές, όπως μέλισσα, σφίγγα, αστέρι!)Η αλήθεια είναι πως εκείνη τη στιγμή, δεν ήξερα τι είχε δημιουργηθεί μέσα στο μυαλό μου. Και αυτό ήταν το μαγικό, που φανερώθηκε μόνο όταν την επόμενη μέρα πήρα ένα χαρτί και ένα στυλό. Ένα ολόκληρο βιβλίο είχε ήδη γραφτεί, πριν εγώ το μεταφέρω στο χαρτί!Το χέρι μου δεν το όριζα εγώ. Μέσα σε τέσσερις μέρες, είχα γράψει το πρώτο μου βιβλίο. Αυτό ήταν το «Κλέφτης Ονείρων», που κυκλοφόρησε το Νοέμβριο του 2004 από τις εκδόσεις Κέδροςκαι τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου.

 

Μίλησε μου για τους ενδιάμεσους σταθμούς μέχρι το τελευταίο σου βιβλίο «Αν η μαμά σου φοράει ένα καπέλο από σύννεφο που βρέχει».

Μετά τον”Κλέφτη Ονείρων”, ακολούθησαν ακόμα τρία βιβλία από τις εκδόσεις Κέδρος. “Τεμπελοπόλη Πόλη-Πόλη” 2006, “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!”2011, (Κρατικό Βραβείο Παιδ.Λογοτεχνίας Κύπρου, Έπαινος Κύκλου Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου. Βραχεία Λίστα Διαβάζω)) “Μα, μπαμπά είναι χάλια!” 2014 (Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας Κύπρου, Μικρή Λίστα Βραβείων Αναγνώστη)

Το 2016 ξεκίνησα συνεργασία και με τις εκδόσεις Ψυχογιός, γράφοντας για πιο μικρά παιδιά. “Τι κρατάει, η μαμά” 2016, “Ο μπαμπάς που αγαπάει η μαμά μου” 2017

Ταυτόχρονα ξεκίνησα μία ακόμα συνεργασία, αυτή τη φορά με τις εκδόσεις Πατάκη, για μια σειρά βιβλίων που γράφουμε μαζί με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου και αφορούν τον αυτισμό. Είναι μια σειρά εκπαιδευτικών βιβλίων που αφορά τους άγραφους κοινωνικούς κανόνες και την κατανόηση τους.“Αυτισμός-Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για παιδιά 4-12 ετών” 2017. “Αυτισμός- Οι άγραφοι κανόνες κοινωνικής συμπεριφοράς για εφήβους 13-18”, υπό έκδοση 2019.

Το 2016 κυκλοφόρησε στα ιταλικά το βιβλίο μου “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!” από τις εκδόσεις Anicia, με τίτλο“Non sono un mostro ti dico!”, ενώ αναμένεται μέσα στο 2019 να κυκλοφορήσει και το πρώτο του αυτισμού, από τις ίδιες εκδόσεις.Μιας και μιλάω για σταθμούς, δεν μπορώ να μην αναφέρω και την πρώτη μου δουλειά στο θέατρο, που βασίζεται στο βιβλίο μου “Δεν είμαι τέρας, σου λέω!”, που ανέβηκε στην Κύπρο από την Ομάδα Μπαλωμένη Τσέπη σε σκηνοθεσία Μάριου Θεοχάρους.

 

Ποιο είναι το θέμα του τελευταίου σου βιβλίου;

Η πλειοψηφία των βιβλίων μου, ασχολείται με κάποιο ή κάποια κοινωνικά θέματα. Το συγκεκριμένο βιβλίο, “Αν η μαμά σου φοράει ένα καπέλο από σύννεφο που βρέχει”,αγγίζει αρκετά από αυτά που απασχολούν τους ενήλικες στις μέρες μας. Ένα κορίτσι γράφει ένα βιβλίο για τη μητέρα της, προσπαθώντας να ανακαλύψει για ποιο λόγο κλαίει η μαμά της κάθε βράδυ. Μέσα από την προσπάθεια της αυτή, γίνεται αναφορά σε αρκετά σύγχρονα προβλήματα όπως η ανεργία, η μοναξιά κ.ά, με τον ιδιαίτερο τρόπο που τα βλέπει η ηρωίδα του βιβλίου, αλλά και γενικότερα τα παιδιά. Πέρα από τα πραγματικά προβλήματα, η συγγραφέας-ηρωίδα, παρουσιάζει και άλλα προβλήματα πολύ μικρής σημασίας, όπως ότι μπορεί να κλαίει γιατί καθαρίζει κρεμίδια, ή γιατί λερώθηκαν τα αγαπημένα της παπούτσια. Όλα όμως τα προβλήματα, μικρά και μεγάλα παρουσιάζονται, όπως είπα, με ιδιαίτερο τρόπο και πολύ χιούμορ.

 

Ποιες ώρες της ημέρας γράφεις;

Είμαι πολύ ανοργάνωτη σε αυτό! Και στο τι ώρες και στο που θα γράψω. Μπορώ να πω ότι γράφω σχεδόν όλες τις ώρες της ημέρας (πλην των αγρίων ωρών!)

 

Τι σημαίνει για σένα το γράψιμο;

Δεν θα ήθελα να πω μεγάλη κουβέντα, αλλά το σίγουρο είναι πως το γράψιμο είναι πολύ σημαντικό για μένα και πως έχει δώσει στη ζωή μου μία ιδιαίτερη και πολύ μεγάλη αξία.

 

Ποιο βιβλίο που έχεις διαβάσει σε έχει σημαδέψει και για ποιο λόγο;

Νομίζω πως δυο βιβλία με έχουν σημαδέψει περισσότερο.“Το νούμερο 31328”, του Βενέζη που διάβασα στα 17 μου και συγλονίστηκα και το “Σιντάρτα” του Έσσε στα 19 μου, που με έκανε να αρχίσω να σκέφτομαι διαφορετικά, να οριμάζω.

 

Σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε, να μιλήσω για τη δουλειά μου.

 

Πηγή: womantoc.gr

Ποιος/α είναι ο/η αγαπημένος/η σας συγγραφέας;

Μάλλον ανήκω στην κατηγορία (αν υπάρχει τέτοια!) των ανθρώπων που έχουν αγαπημένα βιβλία, παρά αγαπημένους συγγραφείς. Να σας πω ένα αγαπημένο βιβλίο που διάβασα πέντε φορές, όταν ήμουν παιδί; (κουιζ!)

Ποιο είναι το πρώτο βιβλίο που διαβάσατε;

Ειλικρινά δεν θυμάμαι ποιο ήταν! Σίγουρα όμως ένα από τα πρώτα που το είχα διαβάσει και αρκετά, ήταν το αλφαβητάρι με τον ήλιο, ένα παλαιότερο αναγνωστικό.

 

Τι σας ώθησε να ξεκινήσετε τη συγγραφή;

Αυτή η απάντηση έχει μια μεγάλη και μια μικρή ιστορία. Η μεγάλη είναι πως μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου και οι δυο γονείς μου ασχολούνταν με τα βιβλία, ο δε πατέρας μου υπήρξε ποιητής και δοκιμιογράφος. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι ασχολιόμουν ιδιαίτερα. Κάποιες προσπάθειες να γράψω ποίηση και στίχους. Η μικρή είναι πως ένα καλοκαίρι- κυριολεκτικά από το πουθενά- ήρθε και καρφώθηκε στο μυαλό μου μία ιδέα. Η ιδέα αυτή ήταν ένα ολόκληρο βιβλίο-το πρώτο μου-Κλέφτης ονείρων. Μόνο όταν κυκλοφόρησε άρχισα να σκέφτομαι πως ίσως να έχω την ικανότητα να γράφω και να μοιράζομαι με άλλους αυτά που γράφω.

 

Πώς θα χαρακτηρίζατε το βιβλίο σας “Μα, μπαμπά, είναι χάλια!”;

Θα έλεγα πως είναι ένα κοινωνικό βιβλίο. Η ιστορία αφορά μια κατάσταση με την οποία έρχονται αντιμέτωπες οι οικογένειες σήμερα. Το διαζύγιο, και η δημιουργία μιας καινούριας οικογένειας μετά από αυτό, είναι κάτι που αφορά πολύ κόσμο και κάτι που χραιάζεται το σωστό χειρισμό των ενηλίκων. Βέβαια όλο αυτό είναι δοσμένο στο βιβλίο με αρκετό χιούμορ. Να προσθέσω πως έχουμε και τη ματιά του παιδιού-της Λένας-αλλά και των ενηλίκων, του πατέρα και της μητέρας και λιγότερο των νέων συντρόφων τους, του Στέφανου και της Μαρίνας -η Χάλια όπως την αποκαλεί η Λένα.

 

Γιατί ασχοληθήκατε με τη συγγραφή ενός βιβλίου, το οποίο πραγματεύεται το διαζύγιο και την εμφάνιση νέων συντρόφων στις ζωές των γονιών τους και κατ’ επέκταση στις ζωές των παιδιών τους;

Όπως ανάφερα και στην προηγούμενη ερώτηση σας, είναι κάτι που αφορά άμεσα ή έμεσα όλες τις οικογένειες. Είναι μία κατάσταση, την οποία από ότι έχει φανεί δεν μπορεί να την δεχτεί εύκολα, η ελληνική κοινωνία. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό αυτό που σας λέω, αλλά πίστευα και πιστεύω πως η κοινωνία μας είναι απαίδευτη σε αυτό, όπως και σε άλλες κοινωνικές καταστάσεις. Πέρα από αυτό, το διαζύγιο αποτελεί και ένα έντονο προσωπικό μου βίωμα κάτι που- όπως μπορεί να γνωρίζετε- όταν γράφεις, είναι λίγο δύσκολο να το κρατήσεις για τον εαυτό σου!

Η Λένα είναι πανέξυπνη -γι’ αυτό και λέει τη Μαρίνα… χάλια- ή απλά δε θέλει να δεχτεί στο πλευρό του πατέρα της μία άλλη γυναίκα;

Για την Λένα και την κάθε Λένα, οι γονείς της θα είναι πάντα οι γονείς της. Τα παιδιά δεν μπορούν να αποδεχτούν το νέο σύντροφο της μαμάς ή του μπαμπά, με ευκολία. Χρειάζεται χρόνος και οι σωστοί χειρισμοί από τους γονείς.

 

Η ανασφάλεια ενός παιδιού και η διαδικασία του να γίνει το μπαλάκι, πηγαίνοντας πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο, πως θα μπορούσε να καταπολεμηθεί, κατά την προσωπική σας άποψη;

Όπως είπα και πιο πάνω, πολλά εξαρτώνται από τον χειρισμό των γονέων, αλλά και από την σχέση που υπήρχε και υπάρχει μεταξύ τους. Για τα παιδιά είναι μια δοκιμασία ότι πρέπει να μοιράζονται πότε στον ενα γονιό και πότε στον άλλον. Πότε στο ένα σπίτι και πότε στο άλλο. Μπαλάκι το παιδί γίνεται όταν οι γονείς τους δεν έχουν συμφωνήσει από κοινού κάποια πράγματα. Τώρα θα μου πείτε, αν μπορούσαν να συμφωνήσουν μπορεί και να μην χώριζαν. Εγώ θα πω πάλι ότι εδώ φαίνεται η ωριμότητα των γονέων. Όταν βάλουν το εγώ τους στην άκρη και έστω μετά τον χωρισμό βρουν μια φόρμουλα επικοινωνίας που θα δώσει όλα όσα χρειάζεται ένα παιδί.

Το διαζύγιο, και η δημιουργία μιας καινούριας οικογένειας μετά από αυτό, είναι κάτι που αφορά πολύ κόσμο.

Στο βιβλίο σας ο μπαμπάς προσπαθεί να πάρει συμβουλές από τον φίλο του. Μήπως θα ήταν καλύτερα να απευθυνθεί σε κάποιον ειδήμων και όχι σε έναν φίλο; Τι θεωρείτε εσείς καλύτερο;

Βασικά το ότι έβαλα τον πατέρα να συζητάει με έναν φίλο του στο τηλέφωνο, είναι για να μπούμε και λίγο στη θέση του μπαμπά. Αυτό ήταν κάτι που το δημιούργησα για χάρη της ιστορίας. Στην πραγματικότητα όλοι μας όταν έχουν μία δυσκολία θέλουμε να την μοιραζόμαστε με τους φίλους μας και να ζητούμε την βοήθεια τους. Στις περιπτώσεις που χρειάζεται μια παραπάνω βοήθεια, ο κατάλληλος ειδικός μπορεί κι αυτός από την δική του πλευρά να βοηθήσει. Στο διαζύγιο, επειδή οι εμπλεκόμενοι μπορεί να είναι πολλοί, συνήθως είναι πιο δύσκολο να αναλάβει αποκλειστικά το ζευγάρι την διαχείρηση της κατάστασης.

Τελικά οι γονείς παίρνουν “επιπόλαιες” αποφάσεις και δεν σκέφτονται τα πιθανά τραύματα που μπορεί να δημιουργήσουν στα παιδιά τους; Τι πιστεύετε πάνω στο θέμα του διαζυγίου και της επικοινωνίας γονέων και παιδιών αλλά και των δύο ανθρώπων που αποφασίζουν να συνεχίσουν τις ζωές τους ακολουθώντας διαφορετικούς δρόμους;

Αν μπορούσαμε να προβλέψουμε τι θα ακολουθήσει μετά από μία πράξη μας, σίγουρα θα ήταν αλλιώς τα πράγματα. Δεν ξέρω αν ισχύει αυτό με τις επιπόλαιες αποφάσεις. Αν δεν μπορείς να λειτουργήσεις σαν ζευγάρι και κατ΄επέκταση σαν οικογένεια με τον άνθρωπο που είναι δίπλα σου, δεν νομίζω ότι υπάρχει λόγος να συνεχίσετε να είστε μαζί για χάρη των παιδιών, όπως συνηθίζεται να λέγεται. Δυστυχώς δεν έχουμε εκπαιδευτεί επάνω στο κομμάτι των σχέσεων. Στο να δεχόμαστε τον άλλον όπως είναι και όχι όπως θα θέλαμε να είναι. Στο να σεβόμαστε τον προσωπικό του χρόνο και χώρο. Να μην πνίγει ο ένας τον άλλον. Και πολλά άλλα. Πολλά θα μπορούσαν να ήταν αλλιώς εαν από παιδιά μαθαίναμε πως να λειτουργούμε μέσα σε μία σχέση, οποιαδήποτε είδους σχέση είναι αυτή. Και μπορεί αυτή η εκπαίδευση να μην «εξαφάνιζε» την συχνότητα των διαζυγίων, σίγουρα θα μείωνε κατά πολύ την άσχημη, αρκετές φορές, περίοδο μετά το διαζύγιο. Τώρα όσο αφορά τους διαφορετικούς δρόμους, νομίζω πως είναι αναμενόμενο, το λέει και ο πατέρας ξεκάθαρα στο βιβλίο και η μητέρα το έχει κάνει ήδη πράξη. Δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς. Η ζωή συνεχίζεται και πολλές φορές η ωριμότητα μας δείχνει το δρόμο για πιο ταιριαστές σε εμάς επιλογές.

Τι θα θέλατε να πείτε στους αναγνώστες σας;

Εγώ θα έλεγα σε όλους όσους διαβάσουν αυτή την συνέντευξη, είτε είναι αναγνώστες μου, είτε όχι. πως όλοι εμείς που αγαπάμε τα βιβλία και τα στηρίζουμε, οφείλουμε να βρούμε τρόπους να φέρουμε κοντά σε αυτά, όσο περισσότερο κόσμο γίνεται. Δεν διαβάζουμε και αυτό είναι μια αλήθεια που εμένα με πονάει, γιατί ξέρω πόσο αρνητικά επηρεάζει όλους μας αυτό.

 

Θα θέλατε να μας πείτε μερικά λόγια για το επόμενο συγγραφικό βήμα σας;

Τα βήματα είναι πολλά-ευτυχώς!!! Η επόμενη δουλειά μου που θα κυκλοφορήσει το 2018 από τις εκδόσεις Πατάκη, είναι το δεύτερο βιβλίο της σειράς των βιβλίων που γράφουμε μαζί με την ψυχολόγο Ελένη Λούβρου με θέμα τον αυτισμό και τις κοινωνικές δεξιότητες στην εφηβεία.

 

Β.Δ.: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για τη συνέντευξη που μου παραχωρήσατε! Εύχομαι κάθε επιτυχία και καλοτάξιδα τα βιβλία σας!!!

 

Π.Π.: Και εγώ σας ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου δώσατε να μιλήσω για την δουλειά μου. Εύχομαι στους αναγνώστες σας, καλές γιορτές!

 

*Το βιβλίο ήταν Η μικρή πριγκίπισσα της Φράνσες Μπάρνετ

 

 

Συνέντευξη: Βασιλική Διαμαντή-Δεκέμβριος 2017

 

Πηγή:  vivliomania-vivliolatreia.blogspot.com

 

Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ

Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου «Τι κρατάει η μαμά;« (Εκδόσεις Ψυχογιός), η Παναγιώτα Πλησή μιλάει στο Τaλκ για το ρόλο της παιδικής λογοτεχνίας στις δύσκολες εποχές που ζούμε και όχι μόνο.

Καταρχάς, πείτε μας λίγα λόγια για εσάς, ώστε να σας γνωρίσουμε καλύτερα! Ποια είστε και τι κάνετε;

Γεια σας! Είμαι η Παναγιώτα Πλησή. Συγγραφέας παιδικών και όχι μόνο βιβλίων. Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα τα πρώτα χρόνια της ζωής μου στην Κύπρο, λόγω της καταγωγής του πατέρα μου. Γενικά η ζωή μου μέχρι τώρα έχει μοιραστεί ανάμεσα στις δυο αυτές χώρες. Την Ελλάδα και την Κύπρο. Σε αυτές τις δυο χώρες εξάσκησα για πολλά χρόνια και το επάγγελμα της δασκάλας. Ήταν για μένα μια από τις πιο σωστές επιλογές της ζωής μου, μιας και μου έδωσε τη δυνατότητα  να είμαι καθημερινά κοντά στα παιδιά που τόσο πολύ αγαπώ. Αυτός πιστεύω είναι και ο λόγος που μέχρι τώρα οι δουλειές μου απευθύνονται σε παιδιά. Ήταν, βλέπετε, για μένα το υλικό που έδινε τροφή στη φαντασία μου. Το γράψιμο μπήκε λίγο αργά στη ζωή μου. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα γίνω συγγραφέας, αν και ο πατέρας μου- ο Κυριάκος Πλησής-ασχολιόταν συστηματικά με τη συγγραφή και γενικότερα  στο σπίτι μας  η παρουσία των βιβλίων ήταν πολύ έντονη. Όλα έγιναν εντελώς ξαφνικά. Σχεδόν μαγικά. Ένα ολόκληρο βιβλίο γεννήθηκε στο κεφάλι μου («Κλέφτης ονείρων», Κέδρος 2004) και εγώ βρέθηκα στην αρχή μιας πορείας που όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ελκυστική.

Στο τελευταίο σας βιβλίο, καταπιάνεστε με ένα, δυστυχώς, επίκαιρο, αλλά δύσκολο θέμα. Ποια ήταν η αφορμή που σας ώθησε να το γράψετε;

Στο βιβλίο μου «Τι κρατάει η μαμά;» μιλάω για το, όπως πολύ καλά αναφέρετε, δύσκολο θέμα της ανεργίας. Όπως κάθε βιβλίο, έτσι και για αυτό υπάρχει μία ιστορία πίσω από αυτό. Είναι το μοναδικό βιβλίο και γενικότερα η μοναδική δουλειά μου, που  μου υπέδειξε άλλος το θέμα. Θυμάμαι ακόμα την εικόνα. Καθόμαστε αντικριστά με τον αδελφό μου και του λέω «Θέλω να γράψω ένα βιβλίο για μικρά παιδιά. Για πες καμιά ιδέα;» (είναι η πρώτη φορά που γράφω για τόσο μικρές ηλικίες) «Γράψε για την ανεργία», μου απαντάει. Ήταν άνοιξη. Μέσα σε δυο μήνες περίπου τελείωσα το βιβλίο. Λίγες μέρες μετά τη συγγραφή του, ο αδελφός μου και η γυναίκα του μένουν άνεργοι… Ήταν κάτι σαν ένα κακό προμήνυμα, μιας και η οικογένεια μου, οπως και πολλές άλλες στην Ελλάδα, έζησε για δυο χρόνια αυτή τη σκληρή όψη της ζωής.

Το βιβλίο απευθύνεται σε μικρά παιδιά 5-6 ετών, αλλά δεν εξωραΐζει καταστάσεις. Αντιθέτως, περιγράφει με λεπτομέρειες μια δυσάρεστη κατάσταση. Για να είμαι ειλικρινής, σπάνια έχω δει τόσο ρεαλιστική περιγραφή της πραγματικότητας σε αντίστοιχα βιβλία. Αυτό μου άρεσε. Όμως, δεν φοβηθήκατε ότι θα στενοχωρηθούν οι μικροί σας αναγνώστες διαβάζοντάς το;  (Τα παιδιά μου, πάντως, το άκουσαν βουβά, αλλά στο τέλος της ανάγνωσης ήταν πολύ πιο συνειδητοποιημένα και χάρηκα πολύ που ήρθαν σε επαφή με αυτό το κείμενο). 

Η αλήθεια είναι πως δεν μπορώ να προγραμματίσω το ύφος, αλλά ακόμα και την ιστορία ενός βιβλίου που θα γράψω, από πριν. Σε όλα τα προηγούμενα βιβλία το στοιχείο του χιούμορ είναι πολύ έντονο ακόμα και σε αυτά που επίσης καταπιάνονται με δύσκολα κοινωνικά θέματα. Σε αυτό το βιβλίο το χιούμορ μου είναι πολύ πιο σφιχτό κι ας έχω να κάνω με μικρότερους αναγνώστες. Έχετε απόλυτο δίκιο ότι δίνει μια ρεαλιστική περιγραφή του θέματος. Και για μένα είναι το πρώτο βιβλίο που αγγίζει τόσο πολύ το ρεαλισμό. Ακόμα και μένα μου κάνει εντύπωση! Και ειδικά γιατί είναι για μικρά παιδιά. Για να απαντήσω όμως και στο ερώτημα σας, πιστεύω πως η παιδική λογοτεχνία οφείλει να κάνει και αυτό. Δηλαδή να φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τη δύναμη του λόγου της με όλα τα σοβαρά κοινωνικά προβλήματα. Ένα μεγάλο μέρος των παιδιών-ανεξαρτήτου ηλικίας- βλέπει, ακούει, αισθάνεται. Άρα ένα καλό παιδικό βιβλίο-που ελπίζω ότι είναι και το δικό μου-μπορεί να φωτίσει με το δικό του τρόπο τις πτυχές ενός προβλήματος και να το κάνει όσο γίνεται πιο κατανοητό για ένα παιδί. Δεν νομίζω ότι είναι ένα στενάχωρο βιβλίο. Σίγουρα δεν είναι ένα εύκολο βιβλίο, αλλά νομίζω ότι αφήνει σε αρκετά σημεία πόρτες ανοιχτές προς την αισιοδοξία που δίνουν στο παιδί να καταλάβει ότι πρέπει να έχουμε ελπίδα και να κρατιόμαστε από τα θετικά που έχουμε στη ζωή μας. Για παράδειγμα στο βιβλίο έχουμε ένα πολύ δύσκολο πρόβλημα που όμως το αντιμετωπίζει ενωμένη η οικογένεια. Και αυτό είναι το θετικό στοιχείο του βιβλίου. Η δύναμη της οικογένειας όταν αυτή είναι ενωμένη και αγαπημένη και πως αυτή η δύναμη μπορεί ακόμα και να «λύσει» ή να εξομαλύνει μια δύσκολη κατάσταση.

Γράφοντάς το, αισθανόσασταν ότι απευθύνεστε σε παιδιά με άνεργους γονείς, για να ταυτιστούν με τον ήρωά σας, ή σε κάθε παιδί, για να το προβληματίσετε, για να το προσγειώσετε, για να το προετοιμάσετε;

Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ο λόγος μου να είναι αυτός που πρέπει για την ηλικία στην οποία απευθύνεται το βιβλίο. Το βιβλίο γράφτηκε για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας και το πως θα λειτουργήσει για το καθένα ένα από αυτά, νομίζω πως είναι δουλειά πρώτα του ίδιου του παιδιού και κατόπιν του ενήλικα που θα συζητήσει μαζί του.

Κατά τη γνώμη σας, επιτρέπεται στους γονείς να εκφράζουν τη στενοχώρια τους στα παιδιά τους; Ή οφείλουν να τα προστατεύουν; 

Για όλα τα πράγματα, έτσι και για αυτό που με ρωτάτε υπάρχει ένα μέτρο. Όταν υπάρχει ένα σοβαρό πρόβλημα μέσα στο σπίτι που προκαλεί στενοχώρια και όχι μόνο, και να θέλουμε να την κρύψουμε δεν μπορούμε. Όπως σας είπα και πιο πριν, τα παιδιά καταλαβαίνουν και νιώθουν πολύ περισσότερα από αυτά που νομίζουμε. Πρέπει να τους δείξουμε ότι είμαστε σε μια δύσκολη φάση, ότι αυτό μας προκαλεί στενοχώρια, θυμό κ.ά, αλλά πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως είναι κάτι που μας δυσκολεύει τώρα και πως προσπαθούμε να το ξεπεράσουμε. Είναι επίσης καλό να τους πούμε πως μπορούν να φανούν και αυτά χρήσιμα στην προσπάθεια που κάνουμε, δείχνοντας  τους τρόπους βοήθειας. Για παράδειγμα, μια αγκαλιά!

Έχετε κάποιο νέο βιβλίο στα σκαριά; Κάποια νέα ιδέα; Τι να περιμένουμε; 

Στην αρχή της συνέντευξης σας είπα πως είμαι συγγραφέας παιδικών και όχι μόνο βιβλίων. Μέχρι τώρα οι δουλειές μου που έχουν εκδοθεί απευθύνονται κυρίως σε παιδιά. Αν και θεωρούμαι συγγραφέας παιδικής λογοτεχνίας-αποκλειστικά-νομίζω πως η αποκλειστικότητα αυτή θα πάψει να υφίσταται σύντομα. Χρόνια τώρα πειραματίζομαι και με άλλα είδη γραφής, πράγμα πολύ σημαντικό για μένα. Αυτή τη στιγμή είναι σε πολύ προχωρημένο στάδιο μαζί, με τον εκδοτικό οίκο με τον οποίο θα συνεργαστώ, το πρώτο από μία σειρά βιβλίων που αφορούν τον αυτισμό και τα συγγράφουμε μαζί με τη ψυχολόγο κ.Ελένη Λούβρου. Είναι εκπαιδευτικά βιβλία και θα αφορούν όλους όσους ασχολούνται με άτομα που ανήκουν στο ανώτερο φάσμα του αυτισμού, αλλά και τα ίδια τα άτομα (μικρούς και μεγάλους). Κατά πάσα πιθανότητα θα κυκλοφορήσει μέσα σε αυτή τη χρονιά. Μία ακόμα ολοκληρωμένη δουλειά που βρίσκεται στο στάδιο του πώς θα βγει προς τα έξω, είναι ένα θεατρικό που βασίζεται στο βιβλίο μου «Δεν είμαι τέρας, σου λέω!». Το έργο αυτό απευθύνεται σε ένα ευρύ ηλικιακό φάσμα. Ήδη έχει στηθεί μια πρώτη μικρή ομάδα που στηρίζει την προσπάθεια αυτή και πιστεύω πως δεν θα αργήσει η στιγμή που θα ανεβεί στη σκηνή. Τώρα από ιδέες; Τι να σας πω! Έχει ξεχειλίσει το κεφάλι μου. Και αυτό συνεχίζει και γεννάει και άλλες.  Αφήστε. Μεγάλο βασανιστήριο. Και αυτός ο χρόνος δεν λέει να βάλει κανένα φρένο να προλάβουμε όλα όσα θέλουμε να κάνουμε! Τέλος, θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία μου μου δώσατε να μιλήσω για τη δουλειά μου.

Πηγή: talcmag.gr

Συνέντευξη της συγγραφέα παιδικών βιβλίων και εκπαιδευτικού,
στο e-περιοδικό μας

Η καλή της τύχη και το σπάνιο ταλέντο της είχαν σαν αποτέλεσμα μέχρι τώρα να εκδοθούν τέσσερα βιβλία της. Εμείς είχαμε την ευκαιρία να συζητήσουμε μαζί της γι’ αυτά και άλλα πολλά…

·Ποια ήταν η αφορμή για το πρώτο σας βιβλίο;

Ένα θαύμα! Χρόνια τώρα προσπαθώ να το εξηγήσω, αλλά εξήγηση δεν βρίσκω! Καλοκαίρι του 2002. Σε μία μονοήμερη εκδρομή στην Εύβοια, με την οικογένεια μου. Εκεί έγινε το θαύμα. Καθόμουν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Μεσημέρι και η νύστα βάραινε τα βλέφαρα μου. Κάπου εκεί, μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, όπως λέμε, ήρθε και καρφώθηκε στο κεφάλι μου μια ιδέα. Ένα ολόκληρο βιβλίο, δημιουργήθηκε μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Ήταν ο «Κλέφτης ονείρων», που εκδόθηκε το 2004 και που έγραψα μέσα σε τέσσερις ημέρες.

·Πόσο δύσκολο ή εύκολο ήταν να εκδοθεί και πώς αισθανθήκατε όταν το είδατε τυπωμένο;

Η αλήθεια είναι πως δεν δυσκολεύτηκα ιδιαίτερα. Πήρα μόνο μία αρνητική απάντηση από τον πρώτο εκδοτικό οίκο στον οποίον το πρότεινα. Στον επόμενο εκδότη, που ήταν οι εκδόσεις Κέδρος, πήρα θετική.Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη την ημέρα. Πιο έντονα θυμάμαι τη στιγμή που βγήκα από τις εκδόσεις κρατώντας τις σακούλες με το βιβλίο μου. Το πιο ελαφρύ βάρος, της ζωής μου!

· Πείτε μας λίγα λόγια για το σύνδρομο Άσπεργκερ και για το πως εμπνευστήκατε να γράψετε ένα βιβλίο με το θέμα αυτό.

Πρώτα από όλα θα ήθελα να αναφέρω ότι πλέον δεν μιλάμε για σύνδρομο Άσπεργκερ, αν και ακόμα χρησιμοποιείται ο όρος αυτός. Όλα πλέον τα λέμε αυτισμό. Το σύνδρομο Άσπεργκερ, ανήκει στο ευρύ φάσμα του αυτισμού. Το άτομο γεννιέται με αυτή την αναπτυξιακή διαταραχή, η οποία τον χαρακτηρίζει σε όλη του τη ζωή. Η έγκαιρη διάγνωση και η πρώιμη παρέμβαση μπορούν να φέρουν θεαματικά αποτελέσματα στην όσο το δυνατόν πιο φυσιολογική ανάπτυξη του.
Τα άτομα με ήπια αναπτυξιακή διαταραχή, μπορεί να έχουν μία πολύ καλή εξέλιξη. Παρακολουθούν μαθήματα σε κανονικό σχολείο και συχνά έχουν την δυνατότητα για ανώτερες σπουδές. Υπάρχουν και οι περιπτώσεις ατόμων με αυτισμό με πολύ υψηλό δείκτη νοημοσύνης που έχουν πραγματικά κάνει θαύματα στον τομέα τους. Μια πολύ πρόσφατη περίπτωση, είναι αυτή του Τζέικομπ Μπαρνέτ που από τα 12 του όλοι μιλούν για το νέο Άινστάιν. Μπορούν επίσης να εργαστούν και να αποδώσουν, πολλές φορές καλύτερα από άτομα που δεν ανήκουν στο φάσμα λόγω της αφοσίωσης τους (χαρακτηριστικό του αυτισμού) σε ένα αντικείμενο.
Εδώ θα ήθελα να αναφέρω κάποια από τα χαρακτηριστικά του συνδρόμου (αλλά και του αυτισμού γενικότερα) για να σχηματίσετε μια πιο γενική εικόνα. Έχουν δυσκολίες στην κατανόηση κοινωνικών κανόνων (κοινωνικές δεξιότητες), γι αυτό πολλές φορές μας δίνουν την εντύπωση ενός κακομαθημένου παιδιού. Μία άλλη δυσκολία είναι αυτό που λέμε «θεωρία του νου». Δηλαδή τα άτομα με αυτισμό δεν μπορούν να μπουν στη θέση του άλλου. Να καταλάβουν τα συναισθήματα του και την πρόθεση του. Δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν τη λεγόμενη γλώσσα του σώματος.
Κατανοούν τις μεταφορές στο λόγο ως κυριολεξίες, γεγονός που προκαλεί πολλές παρεξηγήσεις στην επικοινωνία τους. Αποδίδουν καλύτερα όταν υπάρχει ένα σταθερό πρόγραμμα. Οι αλλαγές τους αναστατώνουν. Μπορεί να έχουν αισθητηριακές ευαισθησίες (π.χ. φως, ήχος, κάποια μυρωδιά).
Μπορεί να έχουν συχνά εκρήξεις θυμού, οι οποίες έχουν σαν αφορμή τις δυσκολίες τους, δηλαδή είναι δικαιολογημένες, με τη διαφορά ότι εμείς δεν μπορούμε να τις εξηγήσουμε, όταν δεν γνωρίζουμε το άτομο και τις ιδιαιτερότητες του.

Εδώ να σημειώσω και πάλι, πώς τα πιο πάνω χαρακτηριστικά που ανάφερα, δεν είναι τα μόνα που διακρίνουμε σε ένα άτομο με αυτισμό. Επίσης πώς ένα άτομο με αυτισμό μπορεί να έχει κάποια από αυτά. Σε κάθε περίπτωση δεν είναι τα άτομα με αυτισμό ίδια μεταξύ τους. Το κάθε ένα είναι ιδιαίτερο, ξεχωριστό.
Η διάγνωση του αυτισμού, γίνεται από ειδικούς. Δυστυχώς, οι πιθανότητες λανθασμένης διάγνωσης υπάρχουν, γι αυτό πρέπει να είμαστε πολύ προσεχτικοί στο θέμα αυτό. Υπάρχουν κρατικές υπηρεσίες, που παρά την καθυστέρηση χρόνου που μπορεί να υπάρξει για την εξέταση ενός περιστατικού, εν τούτοις κάνουν πολύ καλή δουλειά και δίνουν αξιόπιστες διαγνώσεις. Ένας γονιός ή ένας δάσκαλος δεν μπορεί να κάνει διάγνωση. Σίγουρα όμως πρέπει και οι δυο όταν δουν συμπτώματα που δεν συμβαδίζουν με την ηλικία του παιδιού, να αποταθούν σε κάποιον ειδικό.
Η γνωριμία μου με παιδιά μέσα στο φάσμα του αυτισμού, μου προκάλεσε το ενδιαφέρον να ασχοληθώ με το θέμα αυτό. Η ιστορία βασίστηκε σε ένα πρόσωπο που γνώριζα και τα γεγονότα που περιγράφω είχαν τη βάση τους σε πραγματικά περιστατικά. Εκείνο που δεν περίμενα να συμβεί, είναι να βρει το βιβλίο τέτοια τεράστια απήχηση και εγώ να ασχολούμαι πλέον αρκετά με το θέμα του αυτισμού. Να σημειώσω εδώ, πως το βιβλίο έχει και εκπαιδευτικό υλικό που μπορεί ένας γονιός ή ένας δάσκαλος να κατεβάσει δωρεάν από το διαδίκτυο.

Η γνωριμία μου με παιδιά μέσα στο φάσμα του αυτισμού, είχε σαν αποτέλεσμα να ασχοληθώ με το θέμα αυτό.

· Μπορεί το σύνδρομο Άσπεργκερ να «διαλύσει» μια οικογένεια;

Υπάρχουν πολλά που μπορούν να διαλύσουν μια οικογένεια. Σίγουρα όμως όταν οι γονείς λάβουν μια διάγνωση για το παιδί τους, χρειάζονται χρόνο και αρκετή προσπάθεια για να αποδεχτούν την ιδιαιτερότητα του παιδιού τους. Όποια και αν είναι αυτή. Μετά τη διάγνωση ξεκινάει ένας αγώνας για την αποδοχή της ιδιαιτερότητας του παιδιού τους και της ένταξης του στο κοινωνικό σύνολο. Σε αυτή τη φάση χρειάζονται οπωσδήποτε και οι ίδιοι στήριξη και καθοδήγηση από ειδικό. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν οι γονείς, πως εάν αντιμετωπίσουν ενωμένοι αυτή την κατάσταση θα βοηθήσουν πολύ το παιδί τους. Το αντίθετο, μπορεί να επιβαρύνει και να κάνει τα πράγματα πιο δύσκολα.

· Από την εμπειρία σας, πώς συμπεριφέρονται τα παιδιά που έχουν διαβάσει το βιβλίο σας σε σχέση με εκείνα που δεν το έχουν, απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό;

Η ανάγνωση ενός μόνο βιβλίου, δεν μπορεί να κάνει τη διαφορά. Χρειάζεται αρκετή εκπαίδευση των παιδιών μας ή των μαθητών μας επάνω στο θέμα της αποδοχής. Αν και κατά τη γνώμη μου οι πρώτοι που χρειαζόμαστε εκπαίδευση, είμαστε εμείς.

· Πείτε μας λίγα λόγια για το νέο σας βιβλίο , για το επόμενο και πότε θα κυκλοφορήσει.

Το νέο μου βιβλίο έχει τίτλο «Μα, μπαμπά είναι χάλια!» και έχει σαν θέμα του το διαζύγιο και τις νέες οικογένειες που μπορεί να δημιουργηθούν μετά από αυτό. Παρουσιάζω το όλο θέμα με έναν χιουμοριστικό τρόπο, γιατί έτσι πιστεύω μπορούν τα παιδιά να δουν τα μεγάλα προβλήματα της ζωής. Με αισιοδοξία. Άλλωστε δεν γίνεται κι αλλιώς. Η ζωή συνεχίζεται… Το επόμενο βιβλίο μου θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο και θα είναι η πρώτη συνεργασία μου με τις εκδόσεις Ψυχογιός. Έχει τίτλο «Τι κρατάει η μαμά;» και θέμα του την ανεργία. Απευθύνεται σε μικρά παιδιά. Είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί βιβλίο μου για μικρότερες ηλικίες.

· Θέλετε να μας πείτε αν τα παιδιά διαβάζουν εξωσχολικά βιβλία και τι μπορούν να προσφέρουν σε αυτά;

Δυστυχώς τα παιδιά δεν διαβάζουν αρκετά εξωσχολικά βιβλία. Παρατηρείται επίσης, πως όσο μεγαλώνουν τόσο απομακρύνονται από αυτά. Μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την έλλειψη καλλιέργειας της φιλαναγνωσίας, φέρουν κατά τη γνώμη μου, οι εκπαιδευτικοί. Αυτοί πραγματικά μπορούν να βοηθήσουν το παιδί στο να αγαπήσει το εξωσχολικό βιβλίο. Οι γονείς δεν μπορούν να επέμβουν σε όλα και ούτε έχουν και την ικανότητα. Άρα το μεγαλύτερο βάρος πέφτει σε εμάς, τους εκπαιδευτικούς. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι γονείς δεν πρέπει και αυτοί με τη σειρά τους να αποτελέσουν ένα πρότυπο φιλαναγνωσίας. Πόσα παιδιά βλέπουν τους γονείς τους να κλείνουν την τηλεόραση ή τον υπολογιστή και να επιλέγουν για ψυχαγωγία το βιβλίο; Η ανάγνωση βιβλίων προσφέρει πολλά. Το θέμα είναι η ανάγνωση ποιών βιβλίων και εκεί αρχίζει μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Γι αυτό αναφέρθηκα πριν στο μερίδιο ευθύνης των εκπαιδευτικών. Αυτοί πρέπει να καθοδηγήσουν – αφού αφιερώσουν χρόνο για την ενημέρωσή τους – παιδιά και γονείς προς το «καλό» παιδικό βιβλίο.

· Πώς θα μπορούσαμε να τα βοηθήσουμε να διαβάζουν περισσότερα;

Εκτός από τα πρότυπα που αναφέρθηκα πιο πάνω, βασικό ρόλο παίζει και η εκπαίδευση των παιδιών. Εαν εκπαιδεύσουμε το παιδί μας από την πολύ μικρή ηλικία, πολύ πριν αποκτήσει την ικανότητα της ανάγνωσης, δημιουργούμε εκείνες τις βάσεις για έναν μελλοντικό αναγνώστη.

· Ποιο βιβλίο σας αγαπάτε περισσότερο και γιατί;

Αυτή είναι μία ερώτηση που πάντα μου κάνουν τα παιδιά όταν επισκέπτομαι το σχολείο τους ως συγγραφέας. Και η απάντηση που δίνω πάντα είναι πως για να προχωρήσω ένα βιβλίο και να το προτείνω για έκδοση σημαίνει πως είναι κάτι που με εκφράζει και με ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό. Αυτόματα γίνεται και κάτι που αγαπάς. Δεν γίνεται ένα βιβλίο να μην το αγαπάς, αλλά να θέλεις να εκδοθεί. Τουλάχιστον εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ κάτι τέτοιο. Και έτσι όλα όσα έχουν εκδοθεί τα αγαπάω και δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο. Το πρόβλημα είναι πως αγαπάω και αυτά που πίστευα πως έπρεπε να εκδοθούν, αλλά οι εκδότες μου το αρνήθηκαν…

· Τελικά, η Παναγιώτα Πλησή είναι δασκάλα ή συγγραφέας μέσα της;

Από φέτος ασχολούμαι αποκλειστικά με τη συγγραφή και ότι συνεπάγεται αυτή η ασχολία. Εργάστηκα ως δασκάλα εικοσιπέντε χρόνια. Για μένα το επάγγελμα αυτό ήταν η ζωή μου. Χρωστάω στους μαθητές μου πολλά και το λέω αυτό πρώτη φορά, μιας και το περιοδικό σας απευθύνεται σε πολλούς από αυτούς. Όχι όμως μόνο στους μαθητές του σχολείου όπου ήμουν τα τελευταία εννέα χρόνια της καριέρας μου αλλά και σε όλους τους μαθητές μου όπου και αν εργάστηκα. Είμαι σίγουρη πως δεν μπορούν να φανταστούν πόσο πολύ με βοήθησαν. Ειδικά στις δύσκολες στιγμές της ζωής μου. Γι αυτό είπα πως τους χρωστάω πολλά.

· Αν σας ζητούσαν να διαλέξετε μια από τις δύο ιδιότητες, ποια θα επιλέγατε;

Μα θέλει και ρώτημα; Βρείτε την απάντηση μόνοι σας!!!

1.Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο σας που κυκλοφόρησε και πώς αισθανθήκατε;

Το πρώτο μου βιβλίο ήταν ο «Κλέφτης Ονείρων» εκδόσεις Κέδρος, που κυκλοφόρησε το 2004. Αυτό που αισθάνθηκα, πραγματικά δεν περιγράφεται. Θα προσπαθήσω όμως! Όταν βγήκα από τις εκδόσεις κρατώντας στα χέρια μου τη σακούλα με αντίτυπα του βιβλίου μου είχα μια τεράστια χαρά. Ήμουν ευτυχισμένη! Δεν μπορούσα να σταματήσω να  χαμογελάω. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά. Και είχα ψηλώσει σίγουρα μισό μέτρο ακόμα! Ένιωσα για μερικά λεπτά πολύ πολύ σπουδαία!

2.Tι σας εμπνέει περισσότερο;

Τα πάντα! Ότιδήποτε μου τραβήξει την προσοχή είναι πιθανό να το χρησιμοποιήσω σε μια ιστορία μου. Από αντικείμενα, μέχρι πρόσωπα ανθρώπων ή μια σκηνή που θα δω στο δρόμο. Με εμπνέουν πολύ και οι αληθινές ιστορίες των ανθρώπων. Είτε γνωστών είτε αγνώστων.

3.Πού γράφετε συνήθως;

Μετά από χρόνια κατάλαβα πως το καλύτερο μέρος για να γράφω είναι το κρεβάτι μου στο μικρό και ακατάστατο δωμάτιο μου. Ποτέ σχεδόν με φυσικό φως και ας είναι μέρα.

4.Tι ετοιμάζετε αυτή την περίοδο, δώστε μας μια μικρή γεύση.

Πριν λίγο καιρό τελείωσα ένα βιβλίο για την ανεργία. Είναι για πολύ μικρά παιδιά και επειδή δεν έχω ξαναγράψει γι αυτές τις ηλικίες, έχω μια μικρή αγωνία αν ανταποκρίνεται πραγματικά σε αυτές. Τώρα γράφω ένα βιβλίο για το θάνατο που με δυσκολεύει πάρα πολύ και δεν ξέρω αν θα καταφέρω να το ολοκλήρωσω. Σας δίνω λοιπόν μια μικρή γεύση από το βιβλίο  με θέμα την ανεργία που δυστυχώς ήταν οιωνός και σε προσωπικό και σε πιο μακρινό επίπεδο:

«Μαμά, γιατί κρατάς το κεφάλι σου;»

Η μαμά λέει ένα μικρό «αχ».

«Το κρατάω γιατί είναι ένα στενοχωρημένο κεφάλι!»

«Και όταν είναι στενοχωρημένο πρέπει να το κρατάμε;»

«Ίσως έχουμε την ανάγκη να το κρατάμε»

«Και αν δεν το κρατάμε τι θα γίνει;»

Η μαμά χαμογελάει λίγο. Ακουμπάει το στενοχωρημένο της κεφάλι στο δικό μου.

«Γιατί έχεις στενοχωρημένο κεφάλι;»

Τώρα κάνει ένα «ουφ!»

«Όταν κάτι μας στενοχωρεί, έχουμε ένα στενοχωρημένο κεφάλι.

Η μαμά σηκώνεται. Πάει στην κουζίνα. Ανοίγει τη βρύση.

«Αύριο θα γίνει καλά το κεφάλι σου;»

«Θα είναι καλύτερα αύριο»

5.Πόσο πιστεύετε πως έχουν αλλάξει τα παιδιά από την εποχή που ήσασταν εσείς παιδί;

 Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε και είναι φυσικό να έχουν αλλάξει πολλά πράγματα. Ένιωθες μεγαλύτερη ασφάλεια όταν κυκλοφορούσες στη γειτονιά σου. Ή καλύτερα οι γονείς μας ένιωθαν, γιατί ένα παιδί δεν μπορεί να αντιληφθεί εύκολα τους κινδύνους. Παίζαμε περισσότερα παιχνίδια στο πάρκο, στην πλατεία, στο πεζοδρόμιο, και λιγότερα μέσα στο σπίτι. Η τηλεόραση έπαιζε τότε μικρό ρόλο στη ζωή μας και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και το διαδίκτυο ήταν ανύπαρκτα.

6.Τι πιστεύετε για την εξέλιξη της τεχνολογίας (e–books) και πόσο σας επηρεάζει;

Η αλήθεια είναι πως δεν με απασχολεί ιδιαίτερα αυτό. Ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Δε νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι να αλλάξω την εξέλιξη των πραγμάτων. Γι αυτό το λόγο δεν με ανησυχεί. Άλλωστε η “δουλειά” του συγγραφέα είναι η συγγραφή. Το πως θα φτάνει το έργο του στο κοινό είναι κάτι που πιστεύω ότι έρχεται δεύτερο.

7.Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν ήσασταν παιδί;

Αχ! Είναι ένα βιβλίο που είχα βαρεθεί να το διαβάζω. Ψέματα λέω. Δεν το είχα βαρεθεί γι αυτό το διάβαζα ξανά και ξανά. Εφτά φορές! Και ήταν μεγάλο σε έκταση βιβλίο. “Η μικρή πριγκίπισσα” της Μπάρνετ Χοντγκσον Φράνσις. Μάλλον με είχαν τραβήξει τα όσα πέρασε η ηρωίδα. Κλάμα που έριχνα κάθε φορά!

8. Tι θα λέγατε στον κόσμο ότι αντιπροσωπεύει η παιδική λογοτεχνία;

Η παιδική λογοτεχνία παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη της προσωπικότητας του ατόμου. Κάτι που δεν το έχουν συνειδητοποιήσει πολλοί. Από τους δασκάλους, τους γονείς, τους κριτικούς, τους εκδότες, την πολιτεία και δυστυχώς και από εμάς τους ίδιους. Θα ήθελα να πιστέψω πως η πλειοψηφία των παιδιών σήμερα διαβάζει βιβλία, αλλά δυστυχώς η πραγματικότητα είναι άλλη.

9.Έχετε λάβει απόρριψη από εκδοτικό οίκο και πώς το διαχειριστήκατε;

Α, δεν έχω παράπονο! Απορρίψεις πολλές. Ίσως την πρώτη φορά να με ενόχλησε λίγο, αλλά επειδή πολύ γρήγορα κατάλαβα πως μια απόρριψη είναι προσωπική υπόθεση, δηλαδή ένας άνθρωπος-συνήθως- σε έναν εκδοτικό οίκο αποφασίζει, το ξεπέρασα γρήγορα και έχει πάψει πλέον να με απασχολεί. Συνηθίζω να λέω μία ιστορία που αποδεικνύει αυτό που είπα πιο πάνω. Το χειρόγραφο του πρώτου μου βιβλίου δεν το είχα δώσει πρώτα στον Κέδρο, αλλά σε έναν άλλο εκδοτικό οίκο που αυτός το απέριψε. Ο Κέδρος ήταν ο επόμενος, ο οποίος απάντησε θετικά. Αυτό το βιβλίο μοιράστηκε το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας της Κύπρου το 2004, μαζί με ένα βιβλίο που είχε εκδόσει ο εκδοτικός οίκος που είχε απορρίψει το δικό μου.

10.Τι θα συμβουλεύατε έναν νέο συγγραφέα;

Η συγγραφή όπως και άλλα πράγματα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η συμβουλή είναι μία. Δουλειά! Κάτι που δεν εφαρμόζω εγώ και γι αυτό άλλοστε δε θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα. Ή μάλλον για να μην είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου είμαι μία τεμπελοσυγγραφέας!

Πηγή: Kosvoice